Επιστολή από τον πρώτο πρόεδρο του σωματείου:

Για όλους τους νεότερους, το να γνωρίζουν ότι στο παρελθόν υπήρχε οργανωμένο σωματείο κλειθροποιών που εκπροσωπούσε τον κλάδο σε διάφορα θέματα αλλά και διεκδικούσε δικαιώματα που θα ανέβαζαν το επίπεδο γενικά όσων εργάζονταν σε αυτόν, είναι αλήθεια ότι δεν θα τους ωφελήσει ιδιαίτερα. Πλην όμως, το παρελθόν είναι αυτό που διδάσκει και για όσους δεν το γνωρίζουν, καλό είναι να ρίξουν κάποιες ματιές.

Είχα την τύχη να εκπροσωπώ αυτόν τον μικρό κλάδο αλλά καθ’ όλα παραγωγικό και κερδοφόρο, για δεκαπέντε σχεδόν χρόνια, από το 1978 έως και το 1993. Ακόμα είχα την τύχη πριν αποχωρήσω να δω αυτόν τον κλάδο να ανεβαίνει τεχνικά, να δημιουργούνται οργανωμένα κέντρα κλειδιών και κλειδαριών, και ακόμη, το επίπεδο αυτών που ζούσαν από αυτό το επάγγελμα να ανεβαίνει τόσο γρήγορα, που άρχισα να νιώθω περήφανος για το ότι οι άλλοτε αποκαλούμενοι φτωχοί κλειδαράδες είχαν λόγο και αντίλογο.

Εκείνο όμως που πάντα θα μου δημιουργεί νοσταλγία είναι ότι είχα την τύχη να γνωρίσω τους γεροντότερους κλειδαράδες της εποχής εκείνης, τους μαέστρους της λίμας, τους εμποροτέχνες κλειδαράδες που σήμερα η εξέλιξη των μηχανών και ηλεκτρονικών μέσων δεν θα μας δώσει πλέον τέτοιες εικόνες και τέτοιες συγκινήσεις. Μου είναι βαθιά χαραγμένο στη μνήμη η Σχολή ( τρόπος του λέγειν ) του αείμνηστου Φώτη Σωτηρόπουλου και Μιχάλη Καρύδη, του γέρου Στρατή, του Αρβανίτη, που ζωγράφιζαν με τη λίμα – του Σωτήρη Χανδρινού και Χρήστου Μπέμπεζα, που με επιμονή προσπαθούσαν να «πασάρουν» την νέα τεχνολογία στους κυλίνδρους και το σήμερα τους δικαιώνει, και πολλών άλλων που δεν θυμάμαι.

Αν αναφέρθηκα στους παραπάνω είναι γιατί κατά τη δική μου καθαρά προσωπική άποψη, και προσέφεραν στον κλάδο, και βοήθησαν πολλά φτωχά παιδιά στις δεκαετίες του ’70 και ’80 να βρουν δουλειά και να μπουν στο χώρο, και σήμερα τους βλέπω σοβαρούς και επιτυχημένους επαγγελματίες.

Για την ιστορία και για όσους θα ήθελαν να ξέρουν, θα αναφερθώ περιληπτικά στην ίδρυση του τότε σωματείου.

Μια ομάδα τότε νέων κλειδαράδων, αλλά καθ’ όλα φιλόδοξων και στην αρχή σε συζητήσεις τύπου καφενείου, σκεφθήκαμε την ίδρυση ενός σωματείου που να μπορεί να νοικοκυρέψει λίγο τα πράγματα. Η εγγραφή μελών δεν ήταν καθόλου εύκολη για την συμπλήρωση των ακόμη 20 ατόμων που ο νόμος προέβλεπε για την ίδρυση. Τελικά με φιλικές παροτρύνσεις και παρακάλια, βρέθηκαν τα άτομα, μπήκαν οι υπογραφές, και με την βοήθεια νομικού επετεύχθη ο στόχος.

Αν όμως η αρχή ήταν δύσκολη, η συνέχεια ήταν πολύ δυσκολότερη, και οι λόγοι ήταν αντιδικίες – ζήλιες – αδιαφορία – άγνοια και θα έλεγα ακόμη χαμηλό επίπεδο επαγγελματισμού που διακατείχε πολλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας στις προηγούμενες δεκαετίες.

Υπήρχε όμως όπως ανέφερα πιο πάνω, μια μικρή ομάδα με όνειρα και φιλοδοξίες που έβαλε το χέρι στην τσέπη και κάναμε τα πρώτα βήματα, και σιγά – σιγά μετά το πρώτο εξάμηνο ξεπεράσαμε τα 35 μέλη. Μετά από 3 χρόνια ξεπεράσαμε τα 105, φθάνοντας το 1996 τα 186 μέλη ταμειακώς εντάξει, σε σύνολο 290 μελών.

Για όσους θυμούνται η συνδρομή ήταν μικρή, πλην όμως, όπως πάντα, ότι σπείρεις θα θερίσεις, και ο σκοπός επετεύχθη. Έγιναν κάποιες συνελεύσεις – κάποιες νόμιμες αρχαιρεσίες – έγιναν οι πρώτοι τιμοκατάλογοι. Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο αποτελούσαν οι Σιάμος Βασίλης – Παναγιωτόπουλος Χρήστος – Μπικούλης Χρήστος – Ζέρβας Τάσος – Λάτσης Μιχάλης και δύο ακόμη που δυστυχώς δεν θυμάμαι και τους ζητώ επιεικώς συγγνώμη.

Τα πρώτα χρόνια το παλέψαμε, αλλά θα πρέπει να πω πως όπου και αν απευθυνθήκαμε βρίσκαμε τοίχο. Τα πάντα εξαρτώντο από την τότε Αστυνομία που δυστυχώς – πλην εξαιρέσεων – τα έβλεπε όλα από διαφορετική σκοπιά. Θα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έγιναν πολλά πράγματα, αλλά όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι πετύχαμε να σταματήσει αυτό που από πολλούς λέγονταν, ότι οι κλειδαράδες ήταν παλιοί κλέφτες ( αναρτήσαμε έστω και παράνομα τιμοκαταλόγους ) και γενικότερα η κοινωνία μας έβλεπε με άλλα μάτια.

Αυτή η μειωμένη συσπείρωση δημιούργησε μια ομάδα επαγγελματιών που αποτελούν τη βιτρίνα του επαγγέλματος σήμερα, και όπως πάντα συμβαίνει στις σύγχρονες κοινωνίες, κάποιοι αρχίζουν, κάποιοι κουράζονται, κάποιοι αποτυγχάνουν, και κάποιοι συνεχίζουν και η συνέχεια είναι των νέων, με γνώσεις σύγχρονες, με όραμα, που ταιριάζουν στο σήμερα, και απ’ ότι φαίνεται υπάρχουν νέοι στο επάγγελμα που θέλουν – που μπορούν και τους εύχομαι να επιτύχουν, και είμαι σίγουρος ότι πάντα κάτι μένει. Η ζωή συνεχίζεται.

Βασίλης Σιάμος.

Μεσολαβεί ένα μακρύ χρονικό διάστημα όπου ο Σύνδεσμος είναι ανενεργός, ώσπου οι προσπάθειες των συναδέλφων:
Αναστασιάδη Παναγιώτη – Ανδρώνη Χρήστου – Βέλλιου Σπυρίδωνα – και Σιάμου Χαράλαμπου, βρίσκουν ανταπόκριση και στις 21/4/2001 μετά από διάφορες διαδικασίες ο Σύνδεσμος επανιδρύεται.

Στις αρχαιρεσίες που ακολουθούν εκλέγονται στο Δ.Σ οι:

ΜΑΡΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ πρόεδρος

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ αντιπρόεδρος

ΣΙΑΜΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Γεν. γραμ/έας

ΑΝΔΡΩΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ταμίας

ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤ/ΝΟΣ δημόσιες σχέσεις

ΤΣΙΝΤΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ μέλος

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ μέλος

ΜΑΝΔΕΝΑΚΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ μέλος

…Και από τότε αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται μέχρι σήμερα.